در ایران
نوئل مالکوم، پژوهشگر انگلیسی، در کتاب خود به نام “تاریخچه مختصر بوسنی” بر این باور است که کراوات نخستین بار از ایران در زمان ساسانیان به اروپا رفت. این ایرانیان پیروانان مانی بودند و برای اینکه از دیگران متمایز نشان داده شوند از پارچه ای در جلوی پیراهن خود استفاده می کردند .
ولی در تاریخ معاصر توسط کرواسی ها به فرانسه برده شد و به دلیل تفاوت های زبانی، نام آن به کراوات تبدیل شد و به وسیله همسایه فرانسه یعنی انگلستان بیشتر مورد توجه قرارگرفت و به دنیا معرفی شد. اما سابقه کراوات به معنای امروزی در ایران به ۷۸ سال قبل میرسد. کراوات دو سال بعد از کلاه ((شاپو)) و کلاه شاپو دو سال بعد از کلاه ((پهلوی)) مد شد . وقتی کراوات وارد ایران شد مورد مخالفت شدید مردم قرار گرفت اما کارمندان دولت در آن زمان کراوات را باب کردند و به قدری اصرار ورزیدند که بالاخره موفق شدند کراوات بزنند. در اوایل که کراوات در ایران استفاده میشد اکثرا وارداتی بود، البته بخشی هم از پارچه های یزدی در داخل تهیه میشد . مرتضی مسعود‌نیا اولین کراوات فروش در تهران بود که کار خود را در سال ۱۳۲۶ آغاز کرد .در سال ۱۳۳۵ ورود کراوات به ایران ممنوع شد. از این سال پارچه کراواتی وارد میشد و در ایران دوخته میشد. در سال ۱۳۴۱ ورود پارچه کراواتی نیز ممنوع شد . در همین سال به میزان کراوات‌های قاچاق افزوده شده و سال بعد ۱۳۴۲ ورود پارچه کراواتی بصورت محدود آغاز شد.
